…όταν ήμασταν παιδιά, τα καλοκαιρινά βράδια, γυρνώντας σπίτι από τις τελευταίες περιπλανήσεις της ημέρας, στα χωμάτινα δρομάκια της γειτονιάς, επινοήσαμε το κυνήγι της σκιάς.
Στεκόμασταν, και ξαφνικά, πηδούσαμε για να πατήσουμε τις σκιές μας ή τρέχαμε μήπως και τις προσπεράσουμε……
Τη μέρα δεν δίναμε και τόση σημασία στην περίεργη ακολουθία μας, καθώς σουρούπωνε όμως και άρχιζαν όλα να γίνονται μυστηριακά ασπρόμαυρα, τα δένδρα στις αυλές, τα πέτρινα χαλάσματα - από το λιγοστό φώς του δειλινού - η φαντασία μας οργίαζε.
Ακόμα κι εκείνη την ύστατη ώρα, λίγο πριν μαντρωθούμε μέσα στο σπίτι, κυνηγούσε ο ένας την άυλη υπόσταση του άλλου κι άλλες φορές σαν μεθυσμένοι τρικλίζαμε μόνο και μόνο για να μεγεθύνουμε ή να εξαφανίσουμε την συνέχεια που δεν μπορούσαμε ξεφορτωθούμε.
Να ‘τη πάλι, μια σκιά από δύο, στιγμιαίο παιχνίδι του φωτός, αντανάκλαση δύο ζωών … ή μιας, απουσία και θύμηση.
Στεκόμασταν, και ξαφνικά, πηδούσαμε για να πατήσουμε τις σκιές μας ή τρέχαμε μήπως και τις προσπεράσουμε……
Τη μέρα δεν δίναμε και τόση σημασία στην περίεργη ακολουθία μας, καθώς σουρούπωνε όμως και άρχιζαν όλα να γίνονται μυστηριακά ασπρόμαυρα, τα δένδρα στις αυλές, τα πέτρινα χαλάσματα - από το λιγοστό φώς του δειλινού - η φαντασία μας οργίαζε.
Ακόμα κι εκείνη την ύστατη ώρα, λίγο πριν μαντρωθούμε μέσα στο σπίτι, κυνηγούσε ο ένας την άυλη υπόσταση του άλλου κι άλλες φορές σαν μεθυσμένοι τρικλίζαμε μόνο και μόνο για να μεγεθύνουμε ή να εξαφανίσουμε την συνέχεια που δεν μπορούσαμε ξεφορτωθούμε.
Να ‘τη πάλι, μια σκιά από δύο, στιγμιαίο παιχνίδι του φωτός, αντανάκλαση δύο ζωών … ή μιας, απουσία και θύμηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου