περιπλάνηση I

…πιστεύω ότι, πολλές φορές οι απαντήσεις σου δίνονται πολύ πριν τεθούν τα ερωτήματα, και μάλιστα σκόρπιες σαν κομμάτια ενός πάζλ που συμπληρώνεται  σε άσχετες χρονικές στιγμές….

Ξεκίνησα να καθαρίζω την βιβλιοθήκη, να τακτοποιώ βιβλία, αφίσες, και κάποιες παλιές φωτογραφίες σκόρπιες…κι έπεσα πάνω σε αυτήν…

Όχι δεν θα σας μιλήσω για διακοπές και για  καλοκαίρια, δεν έχει καμιά σημασία η εποχή ή ο χρόνος,  θα μιλήσω για περιπλανήσεις…το δισάκι μου στον ώμο και όπου με βγάλει ο δρόμος. Ξεκινήσαμε με ένα σακίδιο ο καθένας στην πλάτη χωρίς σαφή προορισμό, το μόνο που ξέραμε ήταν ότι θα τραβήξουμε νότια…Είχαμε ένα αυτοσχέδιο ταμπλό με μπιχλιμπίδια φτιαγμένα από πριν, μια σειρά μενταγιόν από κοτρώνες θαλάσσης, κολιέ κοχυλένια και βραχιόλια κόμπο κόμπο πλεγμένα με μουλινέδες πολύχρωμους,  όχι από αυτά που φέρνουν με τις ντάνες από τας Ινδίας… φτιάχναμε και κοτσίδια τυλίγοντας τις κλωστές στα μαλλιά των τουριστών hair wrap και έβγαινε το συσσίτιο δεν θέλαμε και πολλά…Ψάχναμε για μέρη που δεν είχαν τότε τουλάχιστον καμιά σχέση με τουριστικούς προορισμούς, μικρά νησάκια της άγονης γραμμής, παραλίες δυσπρόσιτες και απομακρυσμένες. Βαριόμασταν κάπου, μαζεύαμε τα συμπράγκαλα  και φεύγαμε για αλλού, ακούγαμε για μια όμορφη τοποθεσία στη μέση του πουθενά… πηγαίναμε αρκεί να είχε καμιά πηγή κοντά για το νερό, τίποτα άλλο δεν μας ένοιαζε… Κοιμηθήκαμε σε λιμάνια περιμένοντας πλοία φαντάσματα, βλέποντας τους ταξιδιώτες να σαλπάρουν σε θέρετρα καλοκαιρινά με βαλίτσες, τακούνια και αντηλιακά, βουτήξαμε κάτω από ψαροκάικα για να μαζέψουμε μικρούς αστακούς που πετούσαν οι ψαράδες γιατί δεν “πιάνανε” στο ζύγι, τους βράσαμε σε κονσερβοκούτια,  ψήσαμε κρεμμύδια στην θράκα και σαργούς στην πυρωμένη πέτρα.

Δυό  ώρες ποδαρόδρομο από το λιμάνι του νησιού, φορτωμένοι ξηρά τροφή,  προσπερνώντας έρημους ανεμόμυλους, σπίτια, περβόλια και ποτίστρες για γαιδάρους κατεβήκαμε  τα γκρεμνά  για να βρούμε τη παραλία που βλέπεις. Εκεί  συναντήσαμε έναν τρελό αυστραλό που ταξίδευε σε όλη την Ευρώπη. Δύο χρόνια περιπλανιόταν, κουβαλώντας πάντα συντροφιά να του θυμίζει τη πατρίδα του ή για να τραγουδά τα καινούρια μονοπάτια που διάβαινε, ένα didgeridoo πνευστό όργανο από ξύλο ευκαλύπτου των ιθαγενών Αβορίγινων της Αυστραλίας. Στην φωτογραφία βλέπεις τον καλό μου να προσπαθεί να φυσήξει και θυμάμαι έβγαλε μερικούς  άχαρους φθόγγους…. Όταν φύσαγε όμως ο αυστραλός στον κορμό, χτύπαγε ο ήχος στα πλευρά του διάσελου και ταίριαζε  με το σούρουπο, την θάλασσα και τα γυμνά κατσάβραχα, παρότι έχει φτιαχτεί από την άγονη ενδοχώρα στην άλλη άκρη της γης. Περίεργο….μήπως ήταν ταγμένο στους περιπλανώμενους  ταξιδευτές ??? Ή ήταν απλά το τραγούδι του τόπου που φανερώνονταν κάθε που έδυε ???

συνεχίζεται…….