το μάτι της γης….

Όλη την νύχτα κοιμηθήκαμε στο κατάστρωμα κι ούτε καταλάβαμε πως πέρασαν τόσες ώρες μέσα στη θάλασσα. Χαράματα φτάσαμε με τη μυρωδιά του φουγάρου στο πετσί μας, φορτωθήκαμε τους σάκους και ξεκινήσαμε για τα ΚΤΕΛ, είχαμε ακόμα ταξίδι…. Φτάσαμε στο μοναστήρι περασμένο μεσημέρι και συνεχίσαμε με τα πόδια. Το μελτέμι όχι απλώς δρόσιζε, μάνιαζε,  σήκωνε το χώμα από το μονοπάτι και ώρες ώρες νόμιζες ότι θα σηκώσει κι εμάς….Πάτησα τα σανδάλια προσεκτικά όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε τα γκρεμνά, το μονοπάτι στενό,  κάτω το χάος, χώρια που ανέβαιναν κάποιοι  προς τα πάνω και δυσκόλευε το πράμα, ήταν βλέπεις η ώρα που έφευγε ο κόσμος που ερχόταν για ημερήσια εκδρομή στο φαράγγι. Λύγισα τα γόνατα για να έχω το κέντρο βάρους μου χαμηλά και συνέχισα δοκιμάζοντας τα βήματα μου όπως κάναμε παιδιά στις εξορμήσεις μας πέρα από τις παραλίες, στις άκρες βράχο βράχο, να φτάσουμε όσο πιο μακριά γινόντανε σε ένα είδος αγώνα με τις κοτρώνες  …

Άρχισε να φαίνεται η παραλία μεγάλη και φαρδιά και πέρα το πέλαγο με όλα τα γαλάζια που μπορούσα να φανταστώ και ανοιχτό ορίζοντα, θάλασσα και ουρανός ένα πράμα, ξεχώριζαν μόνο αποχρώσεις….πίσω, το ποτάμι σταμάταγε μέτρα από την ακτή εκεί που φάρδαινε το φαράγγι - μια απότομη γήινη σχισμή γυμνών βράχων με ελάχιστα φυτρωμένα βοτάνια αραιά - και στις όχθες γεμάτο φοίνικες πανύψηλους.

Έμεινα κοκαλωμένη να κοιτώ μόλις κατεβήκαμε κάτω…..

Στο τέλος του μονοπατιού, της γρεμίλας να πω καλύτερα, ν’ ακουμπά στα βράχια ήταν  μια πέτρινη καλύβα σε ρόλο καφενείου, μπακάλικου, με  λιγοστές προμήθειες κονσέρβες, τσιγάρα, ψωμί, ρακές, μπύρες καφέ και λίγο απ’ όλα τα βασικά. Ο περισσότερος κόσμος έφευγε από το μεσημέρι και μετά με τα καΐκια και μέναμε λίγοι, οι μόνιμοι,  ακόμα και το μπακάλικο έκλεινε, σάλπαρε ο μάστορας με τη βάρκα του, έκλειναν και τα αυτοσχέδια ταμπλό γεμάτα με μπιχλιμπίδια από ξύλο ελιάς.

Δε θυμάμαι ήχους, μόνο τον αέρα, δυνατός τρελός απότομος, λύγιζε στιγμές στιγμές τους φοίνικες  ξεχυνόταν από το στενό βάθος του φαραγγιού απότομα, λες και κάτι τον εμπόδιζε κι όμως κατάφερνε να ξεμπουκάρει , φύσαγαν οι βράχοι, φύσαγαν τα δένδρα και τέλος φύσαγε η θάλασσα αντίθετα,  χωρίς κύμα….φύσαγαν όλα 20 μέρες συνέχεια χωρίς παύση, ούτε το βράδυ  κόπαζαν, μυστήριο…Τις πρώτες μέρες περιφερόμουν σαν υπνωτισμένη από το συνεχές φουρ φουρ μετά το συνήθισα κι άρχισα να ακούω κάτω από το μελτέμι, τους άλλους ήχους τους μυστικούς  κι όταν μια μέρα ξύπνησα και τίποτα δε φύσαγε τρόμαξα.

Απλώναμε τα κορμιά μας στην παραλία σα μπουγάδα σκέτα, να γίνουν κάρβουνο  τραβιόμασταν προς την άκρη απέναντι από τον βράχο με το μάτι της γης, που έμοιαζε σαν από χέρι γίγαντα πεταμένος μέσα στη θάλασσα να μας κοιτά, ο μονόφθαλμος !!!

Και όταν πια έτσουζαν τα ματόκλαδα από τ’ αλάτι σκαρφαλώναμε στο ποτάμι όσο πιο πάνω μπορούσαμε που ήταν το νερό κρυστάλλινο και τρεχούμενο να ξεβγάλουμε την αλμύρα να ξεμπλέξουν και τα μαλλιά που είχαν γίνει κατσιά από το ανακάτεμα του αέρα και τη θάλασσα…

Οι μόνιμοι έμεναν σε σπηλιές ψηλά σαν τα κριάρια, σε αυτοσχέδιες καλαμένιες καλύβες, στις όχθες , αλλά δεν μπορούσες να διακρίνεις πού. Ήταν τόσες οι φωλιές από βράχια, φοίνικες, χαρουπιές και αλμυρίκια που δεν καταλάβαινε το μάτι να ξεχωρίσει τα τσαρδάκια… Όλα τέλεια καμουφλαρισμένα και εναρμονισμένα με το περιβάλλον ακόμα και τα κορμιά. Είκοσι μέρες, χωμένοι στην αγκαλιά του γκρεμού με τους φοίνικες για σκιά, δίπλα στο ποτάμι αφεθήκαμε στον ήλιο, τη θάλασσα και τον άνεμο να κάνουν τη δουλειά τους, να γίνουμε ένα κι εμείς με τα βράχια, τα νερά και τα δένδρα, να μη ξεχωρίζουμε, μας ρουφούσε το τοπίο, πρωτόγονα άγριο, επιβλητικό…αγρίμια να γίνουμε κι εμείς. Παρασυρθήκαμε στη μαγεία του και σιγά σιγά νιώθαμε τις δονήσεις του τόπου να μας οδηγούν και να μας σμιλεύουν την ψυχή….

Αφού έδυε ο ήλιος, πριν νυχτώσει την ώρα εκείνη που ανακουφίζονται τα πάντα από το λιοπύρι της μέρας, άκουγες τα ταμπούρλα… πάνω από τις σπηλιές μια από τ’ αριστερά ύστερα από τα δεξιά… σαν να πιάναν την κουβέντα , μετά λίγο πιο κοντά, πάνω απ’ τα κεφάλια μας και σιγά σιγά ξεμάκραιναν προς την παραλία μέχρι  ν’ ανάψει η πρώτη φωτιά….ψήλωναν  οι φλόγες κι αγρίευαν τα ταμπούρλα, να βογκά η γη,  να μεγαλώνουν  οι σκιές και οι ψευδαισθήσεις…..

Την εποχή που  πάτησα το πόδι μου εκεί, κουβαλούσα βάρος δυσανάλογο με την ηλικία μου και το φαράγγι μ’ αλάφρωσε με γαλήνεψε … Μου δίδαξε να ζω το τώρα δίχως αύριο, ν’ αφήνομαι στα στοιχεία της ζωής να διαγράψουν την ύπαρξη μου, να αφουγκράζομαι…Πολύτιμο μάθημα για να συνεχίσω, ιερός για μένα ο τόπος…Φύγαμε με το καΐκι, άνοιξα διάπλατα τα μάτια να κρατήσω την εικόνα, τα χρώματα, τους ήχους, και δεν γύρισα πίσω ποτέ  ούτε το επιθύμησα,  δεν άντεχα να δώ την εξέλιξη του.

Πονήρεψαν οι βαρκάρηδες, μπλεχτήκαν και οι κουμπάροι και στρώθηκε η παραλία με  πλαστικές ξαπλώστρες κι ομπρέλες. Ρίξανε και στο ποτάμι, στον ελάχιστο χώρο που φάρδαινε, ποδήλατα θαλάσσης να κάνουν ορθοπεταλιές ασπρουλιάρηδες με λουλουδένια σώβρακα. Ακόμα και ο βράχος με το μάτι της γης έγινε διαφήμιση γιαουρτιού !

Όσο για τα ταμπούρλα και τ’ αγρίμια , εκδιώχθηκαν νύχτα, βίαια…να μην προσβάλλονται οι  ευπρεπείς τουρίστες, από την γύμνια των ψημένων κορμιών  και το θρασύ βλέμμα των ματιών,  που γνώριζαν  πώς  να κοιτούν  τον ανοιχτό ορίζοντα !

Και στο τέλος κάηκαν και οι  φοίνικες κι έμεινε αψιθύριστο το φαράγγι.

Δε μάσησα απλά το νεανικό παραμύθι της γενιάς μου, το κατάπια όπως ρουφά το ψάρι το δόλωμα μαζί με το αγκίστρι και πώς να το τραβήξω πίσω ???

Κράτησα τις ακριβές μου μνήμες και σταμάτησα να λέω τα ονόματα των τόπων, τί νόημα είχε αφού δεν υπήρχαν πια όπως τους αντίκρισα για πρώτη φορά. Βλέποντας πίσω από την ομορφιά την ευκαιρία για κέρδος, ξεχάσαμε να την διακρίνουμε κι εθιστήκαμε στην ασχήμια . Δε θέλω να ωραιοποιήσω τη νιότη μου , το φώς και οι σκιές υπάρχουν άλλωστε  παντού στα περάσματα μας και όπως γίνεται συνήθως … απλά επιλέγεις δρόμο. 

…για τον Νικόλα