η κακιά πεθερά της Βαγγελίτσας...

...την Βαγγελίτσα την γνώρισα ένα καλοκαίρι ρέμπελο, από 'κείνα που ξεκινούσαμε για διακοπές και ξεχνούσαμε να γυρίσουμε πίσω....όπως έλεγε και η μάνα μου !!!

Ήταν το πρώτο καλοκαίρι που εκτός από τα τομάρια μας, είχαμε και την Φούλη, έξι μηνών κουτάβι τότε. Ούτε λόγος να την αφήσουμε πίσω βέβαια και αφού έτσι κι αλλιώς οι διακοπές μας ήταν πάντα "χύμα στο κύμα", άγονη γραμμή, ερημιές και κατσάβραχο......κανένα πρόβλημα !!! 

Ο προορισμός εκείνου του καλοκαιριού ήταν Φούρνοι και μετά Αγαθονήσι ένα μικρό νησάκι κοντά στη Σάμο για το οποίο είχαμε ακούσει από άλλους "χύμα στο κύμα" ταξιδευτές. Πώς θα φτάναμε όμως ως εκεί....χαμπάρι δεν είχαμε....ας πιάσουμε Σάμο είπαμε και όλο και κάποιο καΐκι θα βρούμε....

Έτσι ξεκινήσαμε, με συγκεκριμένο πρώτο προορισμό και μετά αόριστα, κι όπου μας βγάλει.

Στη Σάμο φτάσαμε αργά το βράδυ, φορτωμένοι με σακίδια και την Φούλη αγκαλιά ψάχναμε για κανένα κάμπινγκ, -ούτε λόγος για δωμάτιο με το σκυλί- ρωτώντας πέσαμε πάνω σ' έναν στρουμπουλό κύριο τον Λυκούργο που προσφέρθηκε να μας νοικιάσει δωμάτιο. Μας φόρτωσε στο αμάξι και βρεθήκαμε στο σπίτι του, πάνω έμενε αυτός με την γυναίκα του την Βαγγελίτσα. Μη φανταστείς καμιά πανσιόν με διαμορφωμένα δωμάτια .... σπίτι κανονικό. Μόλις μας είδε η Βαγγελίτσα, όχι εμάς...το σκυλί, ξίνισε, μουρμούρισε....θα γαβγίζει, θα κάνει φασαρία  και τι θα γίνει με τους "απέναντι" .... ωχ σκέφτηκα, πρόβλημα.... Για ένα βράδυ θα μείνουμε της είπα, το σκυλάκι είναι πολύ ήσυχο... Κάτι της ψιθύρισε και ο Λυκούργος και με βαριά καρδιά μας τακτοποίησε.

Ήξερε ο Λυκούργος πώς να κουμαντάρει την γκρινιάρα Βαγγελίτσα, ήταν γλυκός και καταφερτζής, έξω καρδιά... Πήγαμε για ένα βράδυ και μείναμε μια βδομάδα...χαλάρωσε η ξερακιανή γυναίκα, γλύκανε, ανοίχτηκε και διακριτικά μας φρόντισε, μας τράταρε, μας περιποιήθηκε......Τυραννισμένη από παιδί, μια ζωή ταξιθέτρια, παιδιά δεν είχανε, μόνο ο ένας τη φροντίδα του άλλου και για συμπλήρωμα στην σύνταξη, νοίκιαζε το καλοκαίρι τα δωμάτια του κάτω ορόφου με τον φόβο να μην της κουβαλήσει ο "απέναντι" (πανσιόν) την τουριστική αστυνομία. Αλλά και η Φούλη.... άψογη, κυρία σαν να κατάλαβε και άχνα δεν έβγαζε μόλις περνούσαμε το κατώφλι του σπιτιού, μόνο καθόταν στο πορτάκι της αυλής και παρατηρούσε έξω γαβγίζοντας δειλά και υπόκωφα από μέσα της. Έτσι της κόλλησε το παρατσούκλι κουτσομπόλα η Βαγγελίτσα και στο τέλος γίνανε φίλες και της επέτρεψε και να γαβγίζει δυνατά.............όοοσο τραβούσε η ψυχή της.

Φεύγοντας,  μου έδωσε τυλιγμένο σε μια χαρτοπετσέτα, σαν κάτι πολύτιμο,  ένα κομμάτι από κάκτο, πάρτο μου είπε, την λένε "κακιά πεθερά"  θα καταλάβεις γιατί, αλλά όταν ανθίσει..... θα με θυμηθείς !!!

Φύτεψα το κομμάτι του κάκτου μαζί με την γλυκιά ανάμνηση του Λυκούργου και της Βαγγελίτσας χωρίς να πιστεύω ότι θα πιάσει, κι όμως, έπιασε κι άρχισε να μεγαλώνει, να φουσκώνει και να πετάει καινούριες μπάλες αγκάθινες, φαρμακερές.... Φοβόμουν να την πλησιάσω, αλοίμονο αν ακουμπούσα έτσω και κατά λάθος τα αγκάθια της και όταν χρειάστηκε να την μεταφυτέψω στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση, περίμενα όμως ν' ανθίσει... Μάταια, η πεθερά χρόνο με το χρόνο μεγάλωνε, τ' αγκάθια της θέριευαν και λουλούδι τίποτα ! Παλιοκακιασμένη, τσούχτρα μουρμούριζα κάθε φορά που περνούσα από κοντά της. Τελικά μάλλον ήθελε τον χρόνο της...

Να σου πω την αμαρτία μου δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα να την δώσω δρόμο, αλλά δεν πήγαινε το χέρι μου, ααα ρε Βαγγελίτσα, σκεφτόμουν, μεγάλη η χάρη σου !!!

Ιούνης θα ήταν, και κάτι σαν να άλλαξε στην "τσούχτρα", γέμισε τριχωτές μπάλες παντού, στην αρχή μου φάνηκε ότι ήταν καινούρια φυντάνια αλλά μετά καθώς μεγάλωναν αυτά, σαν μαλλιαρές κεραίες πάνω σε κεφάλι εξωγήινου, κατάλαβα ότι είχε έρθει επιτέλους η ώρα να καμαρώσω την "πεθερά" ανθισμένη, κι ένα βραδάκι με πανσέληνο ανοίξανε όλα μαζί.... Τεράστιες τρομπέτες, με άπειρους κίτρινους στήμονες, ροζ, βελούδινο χρώμα και ντελικάτη μυρωδιά, κουκούλωσαν όλον τον κάκτο σε μια προσπάθεια να προφυλάξουν τον νυχτερινό επικονιαστή που προσμένανανε, από τα αγκάθια κάτω.... για μια νύχτα μόνο, μέχρι το πρωί ...

'Εμεινα έκπληκτη από την αλλαγή του κάκτου που δεν τολμούσα ούτε να πλησιάσω, καλά οπλισμένη για να προστατευτεί από τους εχθρούς της, μόνο μέσα στη σιωπή της νύχτας, ήσυχα ήσυχα φανέρωνε τα κάλλη που έκρυβε καλά το σκληρό πετσί της !!!

Την "πεθερά" την έχω πια βασίλισσα, την κάθισα σε θρόνο πάνω απ' όλα τα άλλα φυτά, σε μια γωνιά, να μην την ενοχλώ, να μην μ' ενοχλεί και από τότε κάθε χρόνο, όλο το καλοκαίρι την ώρα που σουρουπώνει, μεταμορφώνεται η "κακιά πεθερά" της Βαγγελίτσας, εγκαταλείπει τη φαρμακερή και μοναχική της φύση και τρυφερά λουλουδίζει καλώντας, ποιος ξέρει ποιους  φτερωτούς ή άυλους επισκέπτες και θύμισες που κρύβονται μες τις σκιές !!!

.... και πάντα μνημονεύω την Βαγγελίτσα ....

Nocturne - Νυχτερινό