About Me

Η φωτογραφία μου
Θεσ/νίκη, Greece
...είμαι εδώ κι αντέχω...κι ας φυσάει από παντού !!!!

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

τις βρήκα....

ΚόKKινες, Άγριες, εκτυφλΩτικές, χαΡούμενες, μυστικιστικές, ΕΎθραυστες, εφΉμερες...

ΠαΠαρούνες  PapaVeri  pOppiEs  CoQuelicots AMapolas
  pApoiLas aguonos маки gelincikler
ケシ  ا شخاش
罌粟


Σάββατο 16 Απριλίου 2011

το χαμόγελο της Άνοιξης…



Vincent van Gogh λιβάδι με παπαρούνες Ιούνιος 1890

Η παπαρούνα συμβόλιζε με την παρουσία της σαν παράσιτο των σιτηρών, τη θεά Δήμητρα. Στις πομπές, στα Ελευσίνια Μυστήρια,στόλιζαν τα αγάλματα της θεάς με άνθη παπαρούνας. Οι αρχαίοι Έλληνες ιερείς γνώριζαν καλά τις υπνωτικές και ναρκωτικές ιδιότητες του φυτού, καθώς οι γιοι του Άδη ο Ύπνος και ο Θάνατος κρατούσαν παπαρούνες στα χέρια τους.



Καλό Πάσχα σε όλους σας, εγώ λέω να κυλιστώ στο πρώτο παπαρουνοχώραφο που θα βρω μπροστά μου ……


Butterflies and Poppies, 1890

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

το μάτι της γης….

Όλη την νύχτα κοιμηθήκαμε στο κατάστρωμα κι ούτε καταλάβαμε πως πέρασαν τόσες ώρες μέσα στη θάλασσα. Χαράματα φτάσαμε με τη μυρωδιά του φουγάρου στο πετσί μας, φορτωθήκαμε τους σάκους και ξεκινήσαμε για τα ΚΤΕΛ, είχαμε ακόμα ταξίδι…. Φτάσαμε στο μοναστήρι περασμένο μεσημέρι και συνεχίσαμε με τα πόδια. Το μελτέμι όχι απλώς δρόσιζε, μάνιαζε,  σήκωνε το χώμα από το μονοπάτι και ώρες ώρες νόμιζες ότι θα σηκώσει κι εμάς….Πάτησα τα σανδάλια προσεκτικά όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε τα γκρεμνά, το μονοπάτι στενό,  κάτω το χάος, χώρια που ανέβαιναν κάποιοι  προς τα πάνω και δυσκόλευε το πράμα, ήταν βλέπεις η ώρα που έφευγε ο κόσμος που ερχόταν για ημερήσια εκδρομή στο φαράγγι. Λύγισα τα γόνατα για να έχω το κέντρο βάρους μου χαμηλά και συνέχισα δοκιμάζοντας τα βήματα μου όπως κάναμε παιδιά στις εξορμήσεις μας πέρα από τις παραλίες, στις άκρες βράχο βράχο, να φτάσουμε όσο πιο μακριά γινόντανε σε ένα είδος αγώνα με τις κοτρώνες  …

Άρχισε να φαίνεται η παραλία μεγάλη και φαρδιά και πέρα το πέλαγο με όλα τα γαλάζια που μπορούσα να φανταστώ και ανοιχτό ορίζοντα, θάλασσα και ουρανός ένα πράμα, ξεχώριζαν μόνο αποχρώσεις….πίσω, το ποτάμι σταμάταγε μέτρα από την ακτή εκεί που φάρδαινε το φαράγγι - μια απότομη γήινη σχισμή γυμνών βράχων με ελάχιστα φυτρωμένα βοτάνια αραιά - και στις όχθες γεμάτο φοίνικες πανύψηλους.

Έμεινα κοκαλωμένη να κοιτώ μόλις κατεβήκαμε κάτω…..

Στο τέλος του μονοπατιού, της γρεμίλας να πω καλύτερα, ν’ ακουμπά στα βράχια ήταν  μια πέτρινη καλύβα σε ρόλο καφενείου, μπακάλικου, με  λιγοστές προμήθειες κονσέρβες, τσιγάρα, ψωμί, ρακές, μπύρες καφέ και λίγο απ’ όλα τα βασικά. Ο περισσότερος κόσμος έφευγε από το μεσημέρι και μετά με τα καΐκια και μέναμε λίγοι, οι μόνιμοι,  ακόμα και το μπακάλικο έκλεινε, σάλπαρε ο μάστορας με τη βάρκα του, έκλειναν και τα αυτοσχέδια ταμπλό γεμάτα με μπιχλιμπίδια από ξύλο ελιάς.


Δε θυμάμαι ήχους, μόνο τον αέρα, δυνατός τρελός απότομος, λύγιζε στιγμές στιγμές τους φοίνικες  ξεχυνόταν από το στενό βάθος του φαραγγιού απότομα, λες και κάτι τον εμπόδιζε κι όμως κατάφερνε να ξεμπουκάρει , φύσαγαν οι βράχοι, φύσαγαν τα δένδρα και τέλος φύσαγε η θάλασσα αντίθετα,  χωρίς κύμα….φύσαγαν όλα 20 μέρες συνέχεια χωρίς παύση, ούτε το βράδυ  κόπαζαν, μυστήριο…Τις πρώτες μέρες περιφερόμουν σαν υπνωτισμένη από το συνεχές φουρ φουρ μετά το συνήθισα κι άρχισα να ακούω κάτω από το μελτέμι, τους άλλους ήχους τους μυστικούς  κι όταν μια μέρα ξύπνησα και τίποτα δε φύσαγε τρόμαξα.


Απλώναμε τα κορμιά μας στην παραλία σα μπουγάδα σκέτα, να γίνουν κάρβουνο  τραβιόμασταν προς την άκρη απέναντι από τον βράχο με το μάτι της γης, που έμοιαζε σαν από χέρι γίγαντα πεταμένος μέσα στη θάλασσα να μας κοιτά, ο μονόφθαλμος !!!

Και όταν πια έτσουζαν τα ματόκλαδα από τ’ αλάτι σκαρφαλώναμε στο ποτάμι όσο πιο πάνω μπορούσαμε που ήταν το νερό κρυστάλλινο και τρεχούμενο να ξεβγάλουμε την αλμύρα να ξεμπλέξουν και τα μαλλιά που είχαν γίνει κατσιά από το ανακάτεμα του αέρα και τη θάλασσα…

Οι μόνιμοι έμεναν σε σπηλιές ψηλά σαν τα κριάρια, σε αυτοσχέδιες καλαμένιες καλύβες, στις όχθες , αλλά δεν μπορούσες να διακρίνεις πού. Ήταν τόσες οι φωλιές από βράχια, φοίνικες, χαρουπιές και αλμυρίκια που δεν καταλάβαινε το μάτι να ξεχωρίσει τα τσαρδάκια… Όλα τέλεια καμουφλαρισμένα και εναρμονισμένα με το περιβάλλον ακόμα και τα κορμιά. Είκοσι μέρες, χωμένοι στην αγκαλιά του γκρεμού με τους φοίνικες για σκιά, δίπλα στο ποτάμι αφεθήκαμε στον ήλιο, τη θάλασσα και τον άνεμο να κάνουν τη δουλειά τους, να γίνουμε ένα κι εμείς με τα βράχια, τα νερά και τα δένδρα, να μη ξεχωρίζουμε, μας ρουφούσε το τοπίο, πρωτόγονα άγριο, επιβλητικό…αγρίμια να γίνουμε κι εμείς. Παρασυρθήκαμε στη μαγεία του και σιγά σιγά νιώθαμε τις δονήσεις του τόπου να μας οδηγούν και να μας σμιλεύουν την ψυχή….

Αφού έδυε ο ήλιος, πριν νυχτώσει την ώρα εκείνη που ανακουφίζονται τα πάντα από το λιοπύρι της μέρας, άκουγες τα ταμπούρλα… πάνω από τις σπηλιές μια από τ’ αριστερά ύστερα από τα δεξιά… σαν να πιάναν την κουβέντα , μετά λίγο πιο κοντά, πάνω απ’ τα κεφάλια μας και σιγά σιγά ξεμάκραιναν προς την παραλία μέχρι  ν’ ανάψει η πρώτη φωτιά….ψήλωναν  οι φλόγες κι αγρίευαν τα ταμπούρλα, να βογκά η γη,  να μεγαλώνουν  οι σκιές και οι ψευδαισθήσεις…..

Την εποχή που  πάτησα το πόδι μου εκεί, κουβαλούσα βάρος δυσανάλογο με την ηλικία μου και το φαράγγι μ’ αλάφρωσε με γαλήνεψε … Μου δίδαξε να ζω το τώρα δίχως αύριο, ν’ αφήνομαι στα στοιχεία της ζωής να διαγράψουν την ύπαρξη μου, να αφουγκράζομαι…Πολύτιμο μάθημα για να συνεχίσω, ιερός για μένα ο τόπος…Φύγαμε με το καΐκι, άνοιξα διάπλατα τα μάτια να κρατήσω την εικόνα, τα χρώματα, τους ήχους, και δεν γύρισα πίσω ποτέ  ούτε το επιθύμησα,  δεν άντεχα να δώ την εξέλιξη του.

Πονήρεψαν οι βαρκάρηδες, μπλεχτήκαν και οι κουμπάροι και στρώθηκε η παραλία με  πλαστικές ξαπλώστρες κι ομπρέλες. Ρίξανε και στο ποτάμι, στον ελάχιστο χώρο που φάρδαινε, ποδήλατα θαλάσσης να κάνουν ορθοπεταλιές ασπρουλιάρηδες με λουλουδένια σώβρακα. Ακόμα και ο βράχος με το μάτι της γης έγινε διαφήμιση γιαουρτιού !

Όσο για τα ταμπούρλα και τ’ αγρίμια , εκδιώχθηκαν νύχτα, βίαια…να μην προσβάλλονται οι  ευπρεπείς τουρίστες, από την γύμνια των ψημένων κορμιών  και το θρασύ βλέμμα των ματιών,  που γνώριζαν  πώς  να κοιτούν  τον ανοιχτό ορίζοντα !

Και στο τέλος κάηκαν και οι  φοίνικες κι έμεινε αψιθύριστο το φαράγγι.


Δε μάσησα απλά το νεανικό παραμύθι της γενιάς μου, το κατάπια όπως ρουφά το ψάρι το δόλωμα μαζί με το αγκίστρι και πώς να το τραβήξω πίσω ???

Κράτησα τις ακριβές μου μνήμες και σταμάτησα να λέω τα ονόματα των τόπων, τί νόημα είχε αφού δεν υπήρχαν πια όπως τους αντίκρισα για πρώτη φορά. Βλέποντας πίσω από την ομορφιά την ευκαιρία για κέρδος, ξεχάσαμε να την διακρίνουμε κι εθιστήκαμε στην ασχήμια . Δε θέλω να ωραιοποιήσω τη νιότη μου , το φώς και οι σκιές υπάρχουν άλλωστε  παντού στα περάσματα μας και όπως γίνεται συνήθως … απλά επιλέγεις δρόμο. 
…για τον Νικόλα




Σάββατο 2 Απριλίου 2011

η ευχή του γερανού…

Παίρνω την σκυτάλη από τη Χαρά και το blog  “κάντο μ’ αγάπη” μέσω της Καλημέρας που έστειλε ήδη τον δικό της χάρτινο γερανό. Ο Makito, Ιάπωνας που ζει στην Ισπανία,  πιστεύει ότι η συγκέντρωση 1000 χάρτινων γερανών φτιαγμένων με την τεχνική origami, απ’ όλο τον κόσμο και η αποστολή τους στο  e-mail las1000grullas@gmail.com θα δώσει δύναμη και κουράγιο στον λαό του…
Λεπτομέρειες και οδηγίες για την κατασκευή  θα διαβάσεις στην ανάρτηση της Χαράς Ένας γερανός- μια ευχή… πατώντας εδώ

Δεν ξέρω αν με έναν γερανό ή χίλιους θα σταματήσει το κακό (μακάρι να ήταν τόσο εύκολο), το σπουδαιότερο για μένα είναι η συμμετοχή μου στο όνειρο και την ευχή ενός ανθρώπου … Έφτιαξα λοιπόν τον γερανό μου με προσοχή και φροντίδα ελπίζοντας να ταξιδέψει με ούριο άνεμο……πέρα από τις ευχές όμως καλό είναι να κινητοποιηθούμε, να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να μη βιώσει κανείς όσο κοντά ή μακριά κι αν βρίσκεται την πυρηνική καταστροφή που συντελείται στην Ιαπωνία…ας σταματήσουμε τον παραλογισμό …
Οι γερανοί είναι μεγάλα, με μακριά πόδια και λαιμό, πουλιά. Υπάρχουν δεκαπέντε είδη σε τέσσερα γένη, σε αντίθεση με άλλα πουλιά παρόμοια στην εμφάνιση,  οι γερανοί πετούν με το λαιμό τους τεντωμένο μπροστά. Τα περισσότερα είδη απειλούνται ή κινδυνεύουν άμεσα με εξαφάνιση. Σχηματίζουν σμήνη  αλλά γίνονται  μοναχικοί  κατά την διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου και μένουν με το ζευγάρι τους. Είναι μονογαμικά πουλιά και ζευγαρώνουν με το ίδιο ταίρι για μια ζωή αναπτύσσοντας γέρους δεσμούς αν και συχνά στα νεαρά ζευγάρια παρατηρούνται “διαζύγια” λόγω των πρώτων αποτυχημένων προσπαθειών για αναπαραγωγή.

Tawaraya Sotatsu and Honami Koetsu 17ος αιώνας
Η ομορφιά των πουλιών και ο θεαματικός χορός του ζευγαρώματος τους είναι ο λόγος που κατέχουν ιδιαίτερη θέση στην κουλτούρα και στους μύθους πολλών λαών της Βόρειας Αμερικής, Ελλάδα, Αραβία, Ασία, Κίνα και Ιαπωνία.
Αν κάνεις αναζήτηση στο google  πληκτρολογώντας dance of cranes  θα βρεις πολλές υπέροχες φωτογραφίες των πουλιών να χορεύουν. Στην Ανατολική Ασία  ο γερανός είναι σύμβολο τύχης μακροζωίας και πίστης ( the red-crowned crane το είδος αυτό είναι το δεύτερο πιο σπάνιο στον κόσμο)  μεταναστεύει, εκτός από ένα σμήνος που είναι μόνιμος  κάτοικος της νήσου Χοκάιντο. Έχει ιδιαίτερη θέση στην Ιαπωνική  κουλτούρα και τέχνη και συναντάται σε  πολλούς μύθους και θρύλους της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Ασίας.


ποιήματα του tawaraya sotatsu πάνω σε χαρτί ζωγραφισμένο με γερανούς
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

έγινα και top