Οι γιορτές της εποχής αυτής, έχουν για μένα μια γλυκόπικρη διάσταση. Ανακατεύονται μαζί αναμνήσεις οικογενειακών μαζώξεων από την μια, με την απουσία πολυαγαπημένων προσώπων που άφησαν τα ίδια γλέντια βουβά, ακίνητα και παγωμένα.
Άξαφνα τέλειωσε η γιορτή, και παρόλο που γελάσαμε, τραγουδήσαμε, χορέψαμε ξανά, έμενε πάντα μια αδιόρατα πικρή επίγευση και μερικά δευτερόλεπτα θλίψης στο τέλος …
Η ζωή συνεχίζεται, με καινούριες χαρές και λύπες, κουβαλώντας πάντα τις αναμνήσεις μου γλυκές και πικρές, ανακαλύπτοντας ότι το σημαντικότερο όλων είναι να αντικρίζεις στα μάτια των δικών, αγαπημένων ανθρώπων τη χαρά και το χαμόγελο …
21 χρόνια μετά...σταμάτησα να φοβάμαι μη ραγίσω από τη θλίψη ...καλή χρονιά…
Άξαφνα τέλειωσε η γιορτή, και παρόλο που γελάσαμε, τραγουδήσαμε, χορέψαμε ξανά, έμενε πάντα μια αδιόρατα πικρή επίγευση και μερικά δευτερόλεπτα θλίψης στο τέλος …
Η ζωή συνεχίζεται, με καινούριες χαρές και λύπες, κουβαλώντας πάντα τις αναμνήσεις μου γλυκές και πικρές, ανακαλύπτοντας ότι το σημαντικότερο όλων είναι να αντικρίζεις στα μάτια των δικών, αγαπημένων ανθρώπων τη χαρά και το χαμόγελο …
21 χρόνια μετά...σταμάτησα να φοβάμαι μη ραγίσω από τη θλίψη ...καλή χρονιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου